سنم

گفتی بهلم کن ستمی با تو اگر رفت هرگز نکنم آن سنم ار باز نباشد

راجر ایبرت این فیلم را یکی از بهترین فیلم‌هایی که دیده خوانده و در سال ۱۹۹۶ گفته: «در طول این سال‌ها هربار که این فیلم را دیده‌ام مرا تکان داده و به فکر فرو برده‌است. هرچه سنم بیشتر می‌شود واتانابه را کمتر پیرمردی رقت‌انگیز می‌بینم و او را فردی عادی همچون دیگران می‌بینم.»

گله از بار غم و بار سنم نیست مرا گر بود بار چدائی گله ها این بار است

چون شربت تلخی که به رنجور بسازد هنگام سنم نندی خون تو مرا ساخت

گرفتم آن سر زلف از سنم ندارد دست شب وصال که افتد بدست ما چه کند

چون سنم باید که طرف بوستان سازی مقام چون قدح باید که گرد دوستان گردی مقیم