سفر در ایران

معنی کلمه سفر در ایران در دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] "سفر در ایران" ترجمه سفرنامه گاسپار اثر دروویل گاسپار است که توسط آقای منوچهر اعتماد مقدم به فارسی ترجمه گشته است. سفرنامه او به جز دو سه فصل کوتاه که به اوضاع نظامی و سیاسی ایران و دربار فتحعلی شاه و اقدامات عباس میرزا اختصاص یافته، اکثر فصول دربار فرهنگ و زندگی و باورها و آیین های مردم ایران است. به همین دلیل، ارزش کتاب به عنوان یک متن مردم شناختی و جامعه شناختی و فرهنگ شناسی بسیار بیشتر از جنب تاریخی و سیاسی است. این رویکرد دروویل به موضوع کتابش آگاهانه بوده است.
ترجمه این کتاب شامل 38 فصل و یک ضمیمه دربار جغرافیای منطقه می باشد.
گاسپار دروویل، صاحب منصب نظامی فرانسوی، در سال 18121813م. / 1190ه.ق، در پانزدهمین سال سلطنت فتحعلی شاه قاجار و پس از دور اول جنگ های ایران و روسیه که منجر به قرارداد گلستان شد، به ایران سفر کرد. او در گروه ژنرال گاردان بر اساس قرارداد فین کنشتاین به ایران آمد؛ اما پس ناکام ماندن تلاش های گاردان در اثر کارشکنی های انگلیسی ها، سرهنگ سواره نظام گاسپار دروویل؛ به طور خصوصی به استخدام دولت ایران درآمد. او در سازمان دادن ارتش ایران نقشی اساسی داشت.
وی در ابتدای کتاب تصریح می کند که نه قصد نوشتن تاریخ ایران را دارد و نه می خواهد به شرح اوضاع و احوال و امکنه بپردازد، دربار وضع جغرافیایی و محصولات کشاورزی و امور بازرگانی نیز به اختصار اشاره کرده است، در عوض به شرح عرف و عادات ساکنان ایران پرداخته است. بنابراین اهمت سفرنامه دروویل از آن رو است که تصویرگر صحنه های فراوانی از زندگی مردم در عصر قاجار است. اگر چه اطلاعات او در هر زمینه، مختصر است؛ اما وجوه متنوع و متعددی از حیات طبقات مختلف اجتماعی ایران، از ساختمان ها و عمارات گرفته تا خلق و خو و عادات مردم، از زندگی عادی مردم کوچه و بازار تا حرمسرای ثروتمندان و دربار شاه قاجار، از عقاید و باورها تا آیین ها و عادات، از فضاهای عمومی تا مکان های خصوصی، اطلاعات پردامنه ای به دست می دهد. ماجراهایی که دروویل در مورد فتحعلی شاه ذکر کرده، دریچه ای است، به اوضاع دربار ایران.
کتاب از صفحه نخست با متن اصلی آغاز می شود و فاقد مقدم ناشر یا مترجم است. همچنین در مورد چاپ های قبلی یا موضوع کتاب و گزارش گر فرانسوی آن هیچ توضیحی وجود ندارد و خواننده در مورد مأموریت نویسنده و زمان و مسیر و علل سفر او هیچ اطلاعی به دست نمی آورد.
[ویکی فقه] سفر در ایران (کتاب). سفر در ایران ترجمه سفرنامه گاسپار اثر دروویل گاسپار است که توسط آقای منوچهر اعتماد مقدم به فارسی ترجمه گشته است.
سفرنامه او به جز دو سه فصل کوتاه که به اوضاع نظامی و سیاسی ایران و درباره فتحعلی شاه و اقدامات عباس میرزا اختصاص یافته، اکثر فصول درباره فرهنگ و زندگی و باورها و آیین های مردم ایران است. به همین دلیل، ارزش کتاب به عنوان یک متن مردم شناختی و جامعه شناختی و فرهنگ شناسی بسیار بیشتر از جنب تاریخی و سیاسی است. این رویکرد دروویل به موضوع کتابش آگاهانه بوده است.
ساختار کتاب
ترجمه این کتاب شامل ۳۸ فصل و یک ضمیمه درباره جغرافیای منطقه می باشد.
گزارش محتوا
گاسپار دروویل، صاحب منصب نظامی فرانسوی، در سال ۱۸۱۲۱۸۱۳ م./ ۱۱۹۰ ه. ق، در پانزدهمین سال سلطنت فتحعلی شاه قاجار و پس از دور اول جنگ های ایران و روسیه که منجر به قرارداد گلستان شد، به ایران سفر کرد. او در گروه ژنرال گاردان بر اساس قرارداد فین کنشتاین به ایران آمد؛ اما پس ناکام ماندن تلاش های گاردان در اثر کارشکنی های انگلیسی ها، سرهنگ سواره نظام گاسپار دروویل؛ به طور خصوصی به استخدام دولت ایران درآمد. او در سازمان دادن ارتش ایران نقشی اساسی داشت. وی در ابتدای کتاب تصریح می کند که نه قصد نوشتن تاریخ ایران را دارد و نه می خواهد به شرح اوضاع و احوال و امکنه بپردازد، درباره وضع جغرافیایی و محصولات کشاورزی و امور بازرگانی نیز به اختصار اشاره کرده است، در عوض به شرح عرف و عادات ساکنان ایران پرداخته است. بنابراین اهمیت سفرنامه دروویل از آن رو است که تصویرگر صحنه های فراوانی از زندگی مردم در عصر قاجار است. اگر چه اطلاعات او در هر زمینه، مختصر است؛ اما وجوه متنوع و متعددی از حیات طبقات مختلف اجتماعی ایران، از ساختمان ها و عمارات گرفته تا خلق و خو و عادات مردم، از زندگی عادی مردم کوچه و بازار تا حرمسرای ثروتمندان و درباره شاه قاجار، از عقاید و باورها تا آیین ها و عادات، از فضاهای عمومی تا مکان های خصوصی، اطلاعات پردامنه ای به دست می دهد. ماجراهایی که دروویل در مورد فتحعلی شاه ذکر کرده، دریچه ای است، به اوضاع درباره ایران.
← آغاز کتاب
...

جملاتی از کاربرد کلمه سفر در ایران

تا اوایل دههٔ ۱۹۶۰ میلادی، ایران توجه اندکی به گردشگری کرده بود. کمبود امکانات و زیرساخت‌های مسافرت، سفر در ایران را بسیار سخت کرده بود. سرانجام، حکومت پهلوی شروع به ایجاد سنگفرش، بزرگراه و هتل کرد و شمار گردشگران وارد شده به این کشور، به‌طور پیوسته از دههٔ ۱۳۴۰ تا سال ۱۳۵۷ افزایش یافت. با این حال، آشفتگی سیاسی در سال ۱۳۵۷ که منجر به سرنگونی سلطنت در ایران شد، عملاً صنعت گردشگری در ایران را نابود کرد.