سعى

و جماعتى دیگر در فکر آخرت و سعى در معرفة اللّه و پاس دیندارى و نگهدارى ایمان و پشیمانى از کرده‌ى خود بوده و از لوازم حیات دنیوى غفلت نموده.

زیرا که چون کسى متوجه دنیا باشد و بخواهش و خیال در جمع مال و دنیا بهر رسانیدن افتد، ترک علم و معرفت و عبادت مینماید و بسعى در اندوختن مال مشغول میشود و معلوم است جمع کردن ما جز مشقت و خوارى و مذلت میسر نگردد زیرا بهر کارى و عملى که خواهد مشغول شود، تا سعى نکند و رنج نکشد ممکن نیست ثروت و مکنت بهم رساند و شبهه‌یى نیست که چون کسى متوجه طلب دنیا باشد سر رشته‌ى آخرت از دست بدهد و بطلب دنیا مشغول گردد و در گرداب فریب شیطان افتد و باین سبب الیف غفلت گردد و در سعى جمع کردن مال غم و الم و فکر و غصه بسیار است.

گربه چون خبر از ناپاکى و حرامزادگى موش داشت و میدانست که موش در خلاصى خود سعى مینماید و اراده‌ى گربه آن بود که موش را بدست بیاورد، پس گفت: اى موش! من دوستى و مهربانى تو را دانستم، لزوم بزحمت و حاجت نقل و فروش نیست، اگر تو راست میگوئى این دم صحبت غنیمت است، بیا تا با هم صحبت بداریم و از غم زمانه آسوده باشیم‌ موش گفت: اى شهریار! قبل از این عرض کردم که فرزندان من منتظرند، من بخانه روم و ایشان را ملاقات نموده باز بخدمت مشرف گردم و شرط کنم که فرداى قیامت تو را شفاعت کنم، گربه گفت: اى حرامزاده! تو را این مرتبه از کجا حاصل شده است که مرا شفاعت کنى موش گفت: اى گربه! در گلستان شیخ سعدى نوشته است: