سرمه دان

در چشم من کشد بستم میل آتشین از سرمه دان چرخ، چو پرتو زند شهاب

از لبم بیرون نمی آید صدا از تشنگی کاسه آبی که دارم سرمه دان باشد مرا

نشست ار بررخش گرد یتیمی تیره نتوان شد که عالم را ازین گرد یتیمی سرمه دان بینی

نگاه شوخ تو در هر گشودن چشمی ختن ختن به زمین گرد سرمه دان افشاند

تنگ و تاریک از غبار ملال سینه ام همچو سرمه دان باشد

از چشم نیم‌مست تو با یک جهان شراب ما صلح می‌کنیم به یک سرمه دان شراب !

ساغر ما را زدی چون لاله بر خاک سیاه کرده چشم باده نوشت سرمه دان پیمانه را

ز می پر کرده چشم او ز مستی سرمه دان ها را که در میخانه هر کس می رود خاموش می آید

درکیسهای جیب عروسان رود عبیر مانند سرمه دان که در و توتیارود

نمک از بس درین قحطی گران شد نمکدان مردمان را سرمه دان شد