سرسبک

برمن ای سرسبک به خوی و به زیست یک دو مه صبر کن گرانی چیست

چو آتشند مضطرب و تیزو سرسبک زان یک نفس نباشد از خوردشان گزیر

دریاست تنگ حوصله و کوه سرسبک آنجا که بحر بخشش و کوه وقار اوست