سجده گاه

آن قبله و سجده گاه جان را آن عشرت و جای ایمنی را

بباید کرد غسل از خون خویشت که تا آن سجده گاه آرند پیشت

اگر ز لوث ریا سجده گاه باید پاک به غیر دامن مستان نماز نتوان کرد

که شد سجده گاه ملایک همه در آن انبیا را ارائک همه

بتکده شد سجده گاه برهمن کعبه و زمزم شده رکن حطیم

یاد خاک مرقدت تا سجده گاه دل شده هست نور جبههٔ صبح از شب یلدای من

سرکشی از سر بنه چون آتش سوزان که کرد سجده گاه سرفرازان خاک را افتادگی

نگشتی سجده گاه خلق عالم تا ابد کعبه نکردی در ازل گر سجده بر محراب ابرویت

مرا بکعبه چه خوانی برب کعبه قسم که سجده گاه من ابروی آن کمان ابروست

شد از محبت تو خاک سجده گاه ملک چو سرو قامت تو سایه بر زمین انداخت