معنی کلمه سبک خراسانی در دانشنامه اسلامی
سبک از سبیکه به معنای گداختن چیزی پس از ریختن، ریخته کردن زر وسیم می باشد؛ ولی ادبای قرن اخیر سبک را مجازاً به معنای «طرز خاصی از نظم یا نثر استعمال کرده اند و تقریباً آن را در برابر «اسْتیل Style» اروپائیان نهاده اند. اسْتیل Style در زبان های اروپایی از لغت استیلوس یونانی گرفته شده است؛ به معنی ستون، و در عرف ادب و اصطلاح، روش نگارشی است که ممتاز و مخصوص خواص باشد.
سبک در اصطلاح ادبیات
سبک در اصطلاح ادبیات، عبارت است از: روش خاص ادراک و بیان افکار به وسیلۀ ترکیب کلمات و انتخاب الفاظ و طرز تعبیر.
سبک خراسانی
از جمله سبک های ادبی، سبک خراسانی است که از اواسط سدۀ سوم تا پایان سدۀ پنجم هجری در شعر فارسی و در سیستان و خراسان بزرگ رواج داشته است. این سبک ابتدا به سبک ترکسانی شهرت داشت؛ اما پس از چندی اصطلاح سبک خراسانی جای گزین آن شد. برخی ادیبان، سبک شاعران دورۀ سامانی را که کهنه تر و ساده تر است، ترکسانی می خوانند و به سبک دورۀ غزنوی و اوایل سلجوقی که پخته تر است سبک خراسانی می گویند.
معروف ترین شاعران این دوره
...
[ویکی اهل البیت] سبک از سبیکه به معنای گداختن چیزی پس از ریختن، ریخته کردن زر وسیم می باشد؛ ولی ادبای قرن اخیر سبک را مجازاً به معنای «طرز خاصی از نظم یا نثر استعمال کرده اند و تقریباً آن را در برابر «اسْتیل Style» اروپائیان نهاده اند. اسْتیل Style در زبانهای اروپایی از لغت استیلوس یونانی مأخوذ است به معنی ستون و در عرف ادب و اصطلاح، روش نگارشی است که ممتاز و مخصوص خواص باشد.
سبک در اصطلاح ادبیات عبادت است از روش خاص ادراک و بیان افکار به وسیله ترکیب کلمات و انتخاب الفاظ و طرز تعبیر. از جمله سبک های ادبی، سبک خراسانی است که از اواسط سده سوم تا پایان سده پنجم هجری در شعر فارسی و در سیستان و خراسان بزرگ رواج داشته است. این سبک ابتدا به سبک ترکسانی شهرت داشت اما پس از چندی اصطلاح سبک خراسانی جایگزین آن شد.
برخی ادیبان، سبک شاعران دوره سامانی را که کهنه تر و ساده تر است ترکسانی می خوانند و به سبک دوره غزنوی و اوایل سلجوقی که پخته تر است سبک خراسانی می گویند. از معروفترین شاعران این دوره می توان به رودکی، فردوسی، عنصری، فرخی سیستانی و ناصرخسرو اشاره کرد.
سبک خراسانی به سه دوره تقسیم می شود:
مهم ترین مختصات این دوره عبارت است از:
در این دوره بر اثر علاقه و توجه دربار سامانی به شعر و فرهنگ، شعر فارسی توسعه و رواج یافت. شاهان شاعران را تشویق و تکریم می کردند و گاهی به آنها صله های گران می دادند؛ به همین دلیل شعر این دوره، با دربار پیوستگی تنگاتنگ داشت.