زودا

از دست فراقت اگرم دست نگیری زودا که فراق تو برد دست به جانم

من همچو تو بودهام، تو خوش بیخبری زودا که تو نیز این کمر بربندی

این جام که از رای منیر تو فلک ساخت زودا که کند غنچه گل شهرت جم را

جهان مثل چو یکی منزل است بر ره و خلق درو همی گذرد فوج فوج زودا زود

این مدح‌گوی مخلص زودا که در خراسان در مدح و آفرینت سازد بسی مُجَلّد

بس که دیرا دیر و زودا زود و بی گاه و بگاه بر سر کویت سلامی کرده و بگذشته‌ام.

شب چو در این اطاق گردآلود می‌جهیدم ز خواب زودا زود

شه ز گرمی سیاستم فرمود در هلاکم مکوش زودا زود

گر ستم زینسان بود زودا که چاکر بهر داد راه درگاه شه جمشید فر گیرد همی

گفتا ز گرانی رکاب من زودا که عنان به عجز برتابی