زمانه ساز

نشسته ایم بخاک سیه ز طبع بلند سزای آنکه طبیعت زمانه ساز نبود

تسلیم می کند به ستم ظلم را دلیر جرم زمانه ساز فزون از زمانه است

شکر به چاشنی زهر عادتی نرسد زمانه ساز چه اندیشه از زمانه کند

آن که خوی پلنگ داد مرا دل و طبع زمانه ساز نداد

مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان می خواه مروق به طراز آمدگان