زردرو

گلش بود جگر تازه و دل مجروح که زردرو نشود گلستان درویشی

حجت منکر هماره زردرو یک نشان بر صدق آن انکار کو

چو آتش برافروخت شد زردرو چو سنبل برآشفته شد موی او

زان جهان قانع به دنیا گشت حرص زردرو برگ کاهی می دهد تسکین، دل بیجاده را

نیرنگ عاقبت چه کند با سیه دلان جایی که آفتاب رود زردرو به خاک

بی تأمل هر که دست از آستین بیرون کند زردرو از باغ صائب چون خزان آید برون

سرخ رو از چشم بودم پیش ازین از خون دل زردرو از سبزهٔ آن چشمهٔ نوش آمدم