زبی

زنی شد عاجز و بی یار مانده زبی تیماریت بیمار مانده

ما وشکن دامی و فریاد و دگر هیچ فریاد زبی رحمی صیاد و دگر هیچ

چرا از لعل خود کامش ندادم زبی آرامی آرامش ندادم

خداوندا تویی آن کز بزرگی و خداوندی چو خورشیدی زبی مثلی چو گردونی به والایی

دل زبی اشکی به مژگان می رساند خویش را می مکد انگشت خود را طفل چون بی شیر شد

ترسم که زبی دلی سرانجام دلم از سینه برون رود رهی برگیرد

پهلو بس است لوح و نی بوریا قلم در شرح رنج شب که زبی بستری تر است

امروز پارسایی زاهد زبی زریست کو زر که بی خبر شود آن پارسای خوش

کف افسوس شود برگ نشاطش صائب هرکه گردید زبی برگ و نوایان غافل

از باخبران نشد سراغی جستیم خبر زبی خبرها