راست راستی

چند ترسم هله آن به ‌که سخن گویم راست راستی هست درختی‌که نجات آرد بر

راست گفتی بیا و بشنو راست راستی در میانه حاکم ماست

قامتش خم گشت و نگذارد قدم در راه راست راستی صائب عجب غفلت سرشتی بوده است

که کژی نفس عشوه آگین راست راستی عقل عافیت بین راست

قد اگر این است و اندام این و رعنائی تو راست راستی در قد سرو راستین اندام نیست

آنکه گفتم که صنوبر بقدت ماند راست راستی را چو بدیدم ز کجا تا بکجاست

وصف بالای بلندت به سخن ناید راست راستی دست تو بالاست ز سرو چمنی

ز راه دین سخن تلخ او نمودم خوش از آنکه در سخن راست راستی پیداست