رخنه گر

ای خوش نگاه رخنه گر جان کیستی ای شعله در سراغ گریبان کیستی

دل آئینه شد از ناله من چشمه خون اشک من رخنه گر سد سکندر باشد

با هوای شکرلبان چه عجب رخنه گر در سرا کند مورم

چاک چاکست ز غم سینه ما چون شانه وه که ملک دل ما را غم او رخنه گر است

گر شود ریش درون رخنه گر بیرونم بنمایم به تو کز داغ نهانت چونم

گفتم این رخنه گر ز چشم بد است دست‌کار کدام دام و دد است‌؟

چه شهد است این که در زیر نگاه، ای رخنه گر داری؟ ز مژگان تو دل ها خانهٔ زنبور می گردد

بی باکتر از تیغت، مژگان بلای تو خون ریز چه آموزی، این رخنه گر دین را؟

قطره ی اشک یکی رخنه گر سد بلاست شعله ی آه یکی آفت ظلم و فتنست

ای از کرشمه رخنه گر جان من بیا آشوب دین و آفت ایمان من بیا