زبان دانی

شوخ چشمی بین که می خواهد کلیم بی زبان پیش شمع طور، اظهار زبان دانی کند

خداوندا بده کامی مرا از ذوق درویشی که از روی زبان دانی زبون آمد دل دردا

بی زبانی را زبان دانی نمود از روی لطف همزبان و همنشین و همدم و همراز خویش

زین زبان دانی شوی فردا زبانی را زبون گر تو نتوانی شدن امروز مالک بر زبان

خمش کین قصه پایانی ندارد زبانی و زبان دانی ندارد

دوش بگشودم ‌زبان تا درد دل گویم به یار گفت عشاق زبون را با زبان دانی چکار

می توان یافت ز عنوان جبین مضمون را هیچ علمی چو زبان دانی خاموشی نیست

بزمی که حزین تو در آن گرم سخن شد ظاهر نکند شمع، زبان دانی خود را

در جهانی که عالم ثانی است بی زبانی همه زبان دانی است‌

هر زبانی را زبان دانی سزاست رو زبان دان گوی گرشه ور گداست