زاه

سحر تا شام خارا سوختی زاه میان خار غلطیدی شبانگاه

آنها که ساکنان مقام ولایتند در زاه فقر گشته بشرع تو رهنما

برخیز و چراغ صبگاهی زاه سحرم نگر نشسته

سبکروان ز غم زاه و منزل آزادند صدا ز خویش‌گذشته‌ست هر کجا برسد