زانک

در گمان و وسوسه افتاده عقل زانک تو فوق گمانی فاسقنا

تسخرت بر آینه نبود به روی خود بود زانک رویت هست تسخرگاه هر روشن روان

آن من بر چرخ و آن او نشیب زانک قرب حق برونست از حسیب

گر تو سر حق بدانستی برو با سر باش زانک این اسرار ما را خوی آن اسرار نیست

به سطح آن نتوان‌ کرد رسم دایره زانک ز بسکه تنگ نگردد به هیچ سو پرگار

چون پیر مغان عارف اسرار کماهی گر زانک بعالم دگری هست بگوئید

یک سر موی تو گر زانک بصد جان عزیز همچو یوسف بفروشند هنوز ارزانی

سرمکش زانک از چمن بیرون سرو تا سر کشید سر نکشید

تا شعار دین شود بسیار و پر زانک با یاران شود خوش کار مر

آهنین دارند رخ چون آینه زانک از تری زیر این هفت آینه جز خویشتن را ننگرند