زانت

خواهی که ماسوی همه زانت شوند شو در عالمی که نیست در آن راه ماسوا

ترا غم خوار خود دانم و زانت بی وفا خوانم که فارغ دارد از رشک رقیب این نقش وارونم

تو چون غنچه درون حجله عزت چه غم زانت که با داغ تو همچون لاله خلقی گشته صحرایی

هیچ آن دهان شیرین کس را عیان نباشد تو کوزه نباتی زانت دهان نباشد

تو خرم زی چه غم زانت که جامی بساط شادمانی در نوشته ست

گرچه دانی دقت علم ای امین زانت نگشاید دو دیدهٔ غیب‌بین

یک سخن دارم و بخواهم گفت گرچه زانت ملال میدارد

این جهان، ای پسر، اکنون به مثل خانهٔ توست زانت می‌ناید خوش رفت ازینجا به شتاب

آن ده و آن گوی ما را که‌ت پسند آید به دل گر بباید زانت خورد و گر ببایدت آن شنید

نشان ابلهی چیزی دگر نیست که مطبخ جوئی و زانت خبر نیست