روشنان

از روشنان شب که چو سیماب و اخگرند پیوسته بی‌قرار چو سیماب و اخگرم

ز بیم شیر مانده هر دو بر جای برفته روشنان از دست و از پای

تمامی این شعر بلند دربارهٔ سفر روح است پس از رهایی از زندان تن -یا جهان تاریکی- به جهان روشنایی و رسیدن به پدر نخستین و مادر زندگان و روشنان دارا. درون‌مایه اصلی این اشعار با سرودهای عارفان ایرانی همانندی بسیار زیادی دارد.

مسرعان وهم را موقوف بر عزمت مسیر روشنان چرخ را مقصور بر حکمت مراد

باد از پی کباب جگرهای روشنان کیوان زگال آتش خور کز تو بازماند

کرده ز سّم مرکب تو روشنان چرخ هر یک ز بهر نور خودش استعارتی

تابه دانهاش روشنان باهم جمع کرده به صورت پروین

نعل شبرنگ تو گوش عرشیان را گوشوار گرد نعلین تو چشم روشنان را توتیاست

دیده های روشنان گردت به کحلی می کشند درخم ابروی طاق وسمه ی رنگ آسمان

فغان ز آفت آن روشنان تاری فعل همه مخالف یکدیگر از مزاج و صور

چشم جود از روشنان عالم بالا مدار دیده خورشید، محتاج سرشک شبنم است