روز کور

دیده خفاش بود روز کور ور نه ز خورشید نبودی نفور

رشتهٔ ایام را آور بدست ورنه گردی روز کور و شب پرست

چون مرد شوربخت شد و روز کور خشکی و درد سر کند از روغنش

این دهر روز کور کش ایام خصم باد دست طمع به گیسوی شبرنگ می زند

در آن زمان که بد اندیش روز کور تو را قضا به میل سنان اغبر غبار دهد

چون روز نست در ره امرش گشاد چشم این سقف روز کور که خالی ز روزن است

نیست عجب اگر بود از چه ز صیت قدر او همچو صدف بر آسمان اختر روز کور و کر

زانکه مقلوب روز زور بود مرغ عیسی به روز کور بود

هرکه را تو خصم خواندی، روز خواندش روز کور هر که را تو دوست خواندی بخت خواندش بختیار

محدث از خلقت قدم که بُوَد روز کور از سپیده‌دم که بُوَد