رسن باز

بیا که زلف رسن باز هندو آسایت شبی دراز بمهتاب می کند بازی

دلم افتد ز پا هرگه بلرزد زلف او آری رسن باز افتد از سررشته هرگه ریسمان لرزد

هله ای غنچه نازان چه ضعیفی و چه یازان چو رسن باز بهاری بجه از چنبر روزه

هر زمان بر من دلخسته کمین بگشاند آن دو هندوی رسن باز کمند اندازش

چو رسن باز که بازد سر و جان هم بر سر من به زلفت سر و جان نیز چنان خواهم باخت

وشاق اوست این چرخ رسن باز که بیدل همچو چنبر می نماید

تن من شد چو رسن زلف تو چنبر،چه شود که رسن باز دلم گوشه چنبر گیرد؟

تحقیق سخن گوی نخیزد ز سخن دزد تعلیق رسن باز نیاید ز رسن تاب

خورشید جهانتاب تو از شب شده طالع هندوی رسن باز تو برمه زده خرگاه

درود از من بدان زلف رسن باز که دارد مر مرا مشهور شیراز