رامش فزای

به گوهر یکی باد رامش فزای به از یک جهان رود مردم گزای

بدو گفت شاها، تو رامش فزای که یک ره ببخشود ما را خدای

زهره شد چون مطربان رامش فزای ورودزن تا زند هنگام رامش پیش تو چنگ و رباب

گر ز بهر لذت دنیا شوی رامش فزای گر ز بهر نعمت عقبی شوی پرهیزکار

شکر لؤلؤ نمایست آن لب رامش فزای گر میان شکر اندر چشمه کوثر بود

بدو گفت، شاها، تو رامش فزای که آمد که یزدان گیتی نمای

دو منزل پدر بُدش رامش فزای ورا کرد بدرود و شد باز جای