زبان شکسته

حرف عشق از کسی درست آید که زبان شکسته ای دارد

پشت من از زبان شکسته شکست خورد خردی هنوز طفل زبان دان کیستی

رنگ شکسته کم ز زبان شکسته نیست از ضعف، حال من نکند گر ادا لبم

ترک چینی چو این حکایت چست به زبان شکسته کرد درست

شرمنده ام ز خط که سیه بختی مرا بر روی نازکش به زبان شکسته گفت

رنگ شکسته کم ز زبان شکسته نیست ما را چه شد که شرم زبانی نمی دهد

به بلبلان بگذار این ترانه را صائب که وصف گل به زبان شکسته نتوان کرد

ز اهل درد مرا رنگ من خجل دارد که می کند به زبان شکسته غمازی

رنگ شکسته کم ز زبان شکسته نیست ما عرض حال خویش به سیما فکنده ایم

غبار خط به زبان شکسته می‌گوید که فیض صبح بناگوش یار را دریاب