زبار

برای گردن جان کم زطوق لعنت نیست زبار منت کس گر قدت خمیده شود

بهار عمر تو سر سبز باد چندانی که دهر خوشه پروین زبار بگشاید

بی بار منتی و کرام و کبار را گردن زبار منت در طوق وام تست

ز خانه رفتم و بر روی پل نهادم گام زبار محنت من ناف پل به خاک رسید

سرووش آزاده ام زبار تعلق تا که بخاطر مرا زعشق تو بار است

زنگار و سیم خام فشانم زبار و برگ کافور و زر پخته نمایم ز برگ و بار

نمازم را درستی نیست هرچند زبار سجده هفت اعضا شکسته

گشود لعل ‌گهربار مرتضی و سرود که ای زبار خدا کاینات را سرور

ببال عزم چو طایر شوی زمان سپری زبار حلم چو ساکن شوی زمین هنگی

بسی مشک و عنبر گرفتم زبار برفتم پی دیدن شهریار