زاری زار

یارب چو به صد زاری زار آمده‌ایم گر عفو کنی امیدوار آمده‌ایم

دریغ صید نزارم از آن به زاری زار مرا بکشت و برای شکار می‌گذرد

گر میگریم به زاری زار رواست تا غسل کنم که کشتنم در پیش است

گفتی نظر اندازم بر زاری زار خود ای دلبر عاشق کش! کو همچو من زاری؟

تا بمیرم من به صد زاری زار او نگیرد پند، یا رب زینهار

وصال دوست به زاری زار می جستم هزار شکر که آن دولتم میسّر شد

فتاده ام به سر کوی تو به زاری زار روا مدار که عاشق چنین زبون باشد

بی جان و دل و دیده شدم زاری زار ای جان و دل و دیده چنینم مگذار

گهی نزاری زارم گهی به زاری زار به هر صفت که برون آوری همان توام

عشقت چو مرا کشت به صد زاری زار آنگاه مرا چه سود از یاری یار