رنج کش

دل تخم کاران بود رنج کش چو خرمن برآید بخسبند خوش

که زیبد بران هر دو بر مهتری همان رنج کش باید و لشکری

راحتِ جان بایدت رنج کش از زخمِ عشق فرق منه در میان درد ز دارویِ دوست

گوید آن رنج کش که گنج بری سر فدا کن که بیسری است سری

کار کن رنج کش بسان پدر بازگردد ترا گهر به گهر

نه بستهٔ پیوند توانم بودن نه رنج کش بند توانم بودن

جان شیرین که رنج کش باشد تن مسکین چگونه خوش باشد؟

نیست خوش گنج چو رنجی نکشی رنج کش گرطلبی گنج خوشی

چو جان رنج کش من ز هجر در سفر است رواست گر بگشاید درین سفر روزه