رنج دیده

چرا رفتی ای رنج دیده ز گنج کسی را سزد گنج کو دید رنج

هم از گرگان دنیا رنج دیده هم از کِرمان بسی سختی کشیده

الهی در آتش حسرت آویختیم چون پروانه در چراغ، نه جان رنج دیده نه دل اَلَم داغ.

خروشان گشت طفل رنج دیده که بخروشد بسی پی برکشیده

فرنگیس با رنج دیده پسر به خواب اندر آورده بودند سر

شد مدتی مدید که خاک جناب تو در چشم رنج دیده من بنده توتیاست

زبان گشوده به او از خوبی لفظ فصیح چه گفت گفت ای رنج دیده دوران

بیابی گنج جان ای رنج دیده بدست آید ترا گنج گزیده

بدژدر هرانکس که بد مهتری وزان جنگیان رنج دیده سری

بگویی که آن رنج دیده رهی جدا مانده از پیش تخت مهی