رقص کنان

عقل از خبر وصل تو از هوش رود جان رقص کنان ز لب سوی گوش رود

تا رقص کنان ز در درآییم ای ماه بگو که کی برآیی

دل نور جهان باشد جان در لمعان باشد این رقص کنان باشد آن دست زنان آید

گذشت رقص کنان جان چو کرد از خود یار بکوی او چه حریفان هرزه گرد نماند

چون شوم خاک به خاکم گذری کن چو صبا تا به بویت ز زمین رقص کنان برخیزم

ای ز نظر گشته نهان ای همه را جان و جهان بار دگر رقص کنان بی‌دل و دستار بیا

از قدمش چون فلک رقص کنان شد زمین هم چو ستاره به صبح خانه گرفت اضطراب

مرغ شد اندر هوا رقص کنان صبح‌دم بلبله را مرغ‌وار وقت سماع است هم

مرده از خاک لحد رقص کنان برخیزد گر تو بالای عظامش گذری وهی رمیم

گشته ببر العداله رقص کنان همچو میمون سوار دوش الملک