رطب اللسان

بیادش ساغر لاله از این سان لعلگون روید ز شکرش سوسن خوش دم چنین رطب اللسان خیزد

بحر کرم علی نقی کآب زندگی برتشنگان ز چشمه رطب اللسان گشاد

باز جهان از بهار مژده رحمت شنفت بلبل رطب اللسان تهنیت از باغ گفت

هر که در مدح تو چون سوسن نشد رطب اللسان لاله سان گردون زبانش را سیاه و لال کرد

وصف بی آسیب سیبش، تا کند؛ هر رطب، رطب اللسان آید همی

به گفتن موجه دریا اگر رطب اللسان گردد نیارد بر زبان الا علی بن ابیطالب

هر سبزه ای که از جگر خاک سرزده است از جویبار ذکر تو رطب اللسان شده

به عشق از التهاب آتش دل عاجزم عاجز اگرکمتر لبم را در ثنا، رطب اللسان بینی

چنان کز ابر رحمت، ناودان رطب اللسان گردد ز ذکر حق طراوت می‌شود پیدا زبان‌ها را

ایا حیمده صفاتی که از ستایش تو زبان عرفی رطب اللسان شود شیرین