رزش

صفاهان گشت جنت سان در او زلف بتان شیطان رزش چون گندم اندر پور آدم شور عالم شد

داد با زر یکی رزش معمور تا ازان کودکان خورند انگور

دستی که شد از کجی در این باغ دراز چون شاخ رزش برند اگر شاخ ز دست

همه روزه تخم طرب کاشتند ز آب رزش آب می‌داشتند

وجودِ من چو درختی ست در سراچۀ خاک که آبِ تلخِ رزش قوّتِ نهال دهد

ای ساقی مه روی درانداز و مرا ده زان می که رزش مادر و لهوش پسر آمد