رخشا

بهمت چون فلک عالی بصورت چون قمر رخشا فلک چون او بود هرگز قمر چون او بود حاشا

شمس در هر ذره میتابد ولی خفاش را ضعف دیده پرده خورشید رخشا آمده

روز آخر گشته و ما را شبستان تیره بود ناگهان عالم پر از خورشید رخشا کرده ای

مهر با ناخن غیرت بخراشد رخ رخشا گر به عبرت نظری چهر دلارای تو بیند

نور انجم چو بیامیخت نگردد ممتاز گرچه بر چرخ بسی گوهر رخشا بینی

چون ز خود یاد کنند آینه گردد تیره چون ازو یاد کنند آینه رخشا بینند

شبا هنگام چون شد ناپدید این گوهر رخشا عیان از عین گردون شد هزاران لؤلؤ لالا

چونان خلیل آفل و تاری دان این آفتاب و اختر رخشا را

خواست تا بر عالمی پیدا شود نور او بر عالمی رخشا شود

دگر ره گفت با رخش ره انجام نهی رخشا همی بر چشم من گام