رخان

بروزگار تو نزدیک شد که برخیزد ز زلف ماه رخان و صمت پریشانی

درین ریاض من آن شبنم زمین گیرم که سوخت لاله رخان را جگر غریبی من

خردمندان و مردم زادگان را ز بهر نانشان آب از رخان برد

چشم و دهن آن صنم لاله رخان از پسته و بادام گرفتست نشان

لاله رخان را ز سقی نرگس شهلا یاسمن دیدگان چو لالهٔ احمر

فغان که در نظر اعتبار لاله رخان شکسته رنگی عاشق به برگ کاهی نیست

دو دندان پیشین چو دندان پیل رخان تیره و دیدگان همچو نیل

ناگاه خادم آمدوگفتا نگفتمت مسپار دل به لاله رخان سمنبرا

مدّتی تا ز غمت گرد جهان می گردم عاشقم گرد در لاله رخان می گردم

بداغ لاله رخان چون برون روم زین باغ گل دگر ندهد غیر لاله از گل من