راوه

ز راوه . . . گذشتی چون ز نیل مصر بر موسی بن عمران

آتش خنجر پس پشت آب راوه پیش روی تو چه گویی مرگ دادی هیچ کس را زینهار

ای راوه اگر بهشت پیداست تویی چیزی که در او ملک مهیا است تویی

زین پس آب راوه را چون خدمتی زاینسان بکرد از سپاه خود شمر وز بندگان خود شمار

مررت بدر فی هواه بحار راوه بدر و فی الدلال و حاروا

آب راوه گردنش بگرفت و چندانش بداشت تا سبک مالک روانش را به دوزخ داد بار

وَ لکِنْ شُبِّهَ لَهُمْ ای القی شبه عیسی علی غیره، حتّی ظنّوا لمّا راوه انّه المسیح.