راه چمن

بهار شد که رود هرکسی به راه چمن شکوفه رفت ز خلوت به بارگاه چمن

من از خون خوردن شبهای هجر افتاده ام بیخود صبوحی کرده او با دیگران راه چمن گیرد

گل به کاخ غنچه برگردید، تا روی تو دید سنبل از راه چمن برگشت، تا موی تو دید

چو هندو از برای سوختن عشاق می‌میرند ره دوزخ مرا دلکش تر از راه چمن باشد

تا سپرد پای تو راه چمن گشته‌اند چهره سپاران باد برگ گل و یاسمن