خانات بخارا

در اوایل قرن شانزدهم الی اواسط قرن هجدهم بدخشان تحت سیطرهٔ خانات بخارا قرار داشت که وقتی از امپراتوری درانیان شکست خوردند، طی معاهدهٔ صلحی در ۱۷۵۰ میلادی بین مراد بیگ بخارا و احمدشاه درانی، جز قلمرو درانیان گردید. بدخشان تحت سلطهٔ درانی‌ها و به دنبال آن سلسلهٔ بارکزی قرار گرفت و طی سه جنگ افغان و انگلیس هم، دست نخورده باقی ماند.

بین اوایل قرن شانزدهم و اواسط قرن ۱۸ تخار به دست خانات بخارا اداره می‌شد. پس از انعقاد معاهده‌ی صلح در سال ۱۷۵۰، بین مراد بیگ بخارا و احمد شاه درانی تخار به امپراتوری درانی واگذار گردید. بعد از حکومت درانی‌ها تخار را سلسله بارکزایی اداره می‌کرد و باید گفت که در طی سه جنگ افغان و انگلیس تخار دست نخورده باقی ماند.

امارت بخارا دولتی در آسیای مرکزی بود که از سال ۱۷۸۵ تا ۱۹۲۰ میلادی توسط دودمان منغیت موجودیت یافت و جایگزین خانات بخارا شد. این امارت با فروپاشی امپراتوری نادرشاه افشار پا گرفت و با پیروزی بلشویکها در روسیه از پا افتاد. پایتخت این امارت شهر بخارا بود.

محمد امیر عالم‌خان منغیت (۳ ژانویه ۱۸۸۰–۲۸ آوریل ۱۹۴۴) هفتمین و آخرین امیر بخارا از دودمان منغیت بود که پیش از چیرگی کامل حکومت اتحاد جماهیر شوروی بر ماوراءالنهر به مدت قریب به ۱۰ سال حکومت کرد. دلیل عالم‌خان خوانده‌شدن او، درس خواندنش در دانشگاه استراسبورگ در روسیه و تحصیل‌کرده بودنش عنوان شده‌است. با وجود اینکه از سال ۱۸۷۳ میلادی خانات بخارا تحت‌الحمایهٔ امپراتوری روسیه قرار گرفته بود، امیر در ادارهٔ امور داخلی آزادی عمل داشت و نظام سلطنت مطلقه برقرار بود.