درافشانی

باز ابر آمد و بر سبزه درافشانی کرد برگ گل را صدف لولوی عمانی کرد

از درافشانی دستش می خورد هردم امل غوطه ها در آب گوهر، چون نگاه جوهری

تا نیامد بسخن نطق تو معلوم نبود کابرنیسان ز که آموخت درافشانی را

در درافشانی و زرپاشی خجالتها برند از کفت باد خزان و از دمت باد بهار

ابر از خجلت و تشویر درافشانی شاه می‌دمد آتش و با دامن تر می‌گذرد

گر تنزل نبود ابر بهاری غالب که درافشانی و زافشانده شماری ندهی

ازین چه سود که کلکم کند درافشانی وزین چه نفع که طبعم کند گهرباری