درافشان

زکام اینکه فرو ریزدم، نه دندان است که در ثنای جوانی، زبان درافشان است

به سخا تا کف جود تو درافشان گردید ابر خود را ز حسد برد و به دریا افکند

دیدگانم ابر درافشان شده ست زآرزوی لفظ درافشان دوست

چو گاه نظم درافشان شود بگوش خرد هزار نکته چون در شاهوار کشد

در دل الم از غنچه خندان تو دارم در دیده نم از لعل درافشان تو دارم

ابر درافشان بگردون بر همی بندد کلل باد مشک افشان درختان را همی بندد حلل

درخشان عذار تو در شب چراغ درافشان لبت گوهر شب چراغ

مستغنی‌ام ز لعل درافشان مهوشان تا دست شاه از همه گوهر فشان‌تر است

هر که بیدار نباشد شبی از جهد چو چرخ روز دیگر به سخن شمس درافشان نشود

بجای باران از ابر طبع درافشان در خوشاب چکاند ز ناودان سخن