خوشخوان

لاله می یار گل و مطرب خوشخوان بلبل ما که داریم چنین عیش مهنا نرویم

مرغِ خوشخوان را بشارت باد کاندر راهِ عشق دوست را با نالهٔ شب‌های بیداران خوش است

خار خار غنچه پیکان مژگانت به جان چون تبسم‌های گل بر بلبل خوشخوان لذیذ

ای خوب زخمه مطرب خوشخوان مزن جز این طغرل تگین به تیغ جهان را نظام داد

مزن پروانه را طعن سکوت ای بلبل خوشخوان که از بسیار نالیدن، گرفت آواز پروانه

غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد

بیا ای مطرب خوشخوان که شعری گفته ام خوش خوش قبولش کن ز من قولی برو صورت خوشی می گو

سر بیرون آر از کفن تا باز بینم روی تو باز تا خوشخوان گل باشم لبالب چون هزار

از چه چنین خسته ای وز چه زبان بسته ای شور و نوائی کن ای بلبل خوشخوان من

دیگر نخواند بلبل خوشخوان به صبحدم تا آن رخ چو گل ز گلستان ما برفت