خالم

میل آن دانه خالم نظری بیش نبود چون بدیدم ره بیرون شدن از دامم نیست

خانه زاد خط و خالم دیده اند محرم بزم وصالم کرده اند

خیال خیل خالم نیست با زلف زره فامش چو مرغ افتد به دام از دانه کی حاصل بود کامش

داغ هجرانم نه بس، خالم به رخ هم می نمای چند سوزم وه که داغی می نهی بالای داغ

داغ هجرانم نه بس، خالم ز رخ هم می نمایی چند سوزم، وه که داغی می نهی بالای داغی

جامی اگر آن دانه خالم نزند راه دست تهی از سبحه صد دانه نباشم

چو گنجشک از پی بازی عزیزم در کف طفلی ز زلفم دام می‌بافد ز خالم دانه می‌سازد

به شکر تیره‌بختی گر زبان فرسایدم شاید ز بخت تیره آن خالم که بر رخسار ایجادم

گرچه آزادم ز قید دانه و دام هوس شوق دام و دانهٔ آن زلف و خالم می‌کشد

سبزه‌ام چون خار بر سرهای دیوارم مقیم خط و خالم زینت روی زمینم کرده‌اند