خانگه

مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشید عشق خرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت

شوری ز وصف روی تو در خانگه فتاد صوفی طریق خانه خمار برگرفت

به در نمی‌رود از خانگه یکی هشیار که پیش شحنه بگوید که صوفیان مستند

وَ إِذْ جَعَلْنَا الْبَیْتَ و کردیم این خانه را مَثابَةً لِلنَّاسِ باز گشتن گاهی مردمان را وَ أَمْناً و جای امن ایشان، وَ اتَّخِذُوا و اللَّه فرمود که گیرید مِنْ مَقامِ إِبْراهِیمَ ایستادن گاه ابراهیم و خانگه وی مُصَلًّی قبله و نمازگاه وَ عَهِدْنا إِلی‌ إِبْراهِیمَ وَ إِسْماعِیلَ و فرمودیم ابراهیم و اسماعیل را أَنْ طَهِّرا بَیْتِیَ که پاک دارید و بزرگ خانه من لِلطَّائِفِینَ طواف کنندگان را گرد آن، وَ الْعاکِفِینَ و نشینندگان در آن وَ الرُّکَّعِ السُّجُودِ و نمازگران بسوی آن.

تا شب روز مرقع پوشند سقف این خانگه بی روزن