خرده بین

آنچه نادان به گفت و گو داند خرده بین از جبین فرو خواند

بلی ولایت عالم به زیب و فر گردد دمی مقیدش از فکر خرده بین بینی

که بودم در اندیشه ی خرده بین همین آزمایش همین امتحان

صائب به چشم هر که شد از فکر خرده بین در هیچ نقطه نیست، نباشد رساله ها

عزب را نکوهش کند خرده بین که می‌رنجد از خفت و خیزش زمین

یک نقطه خرده بین نتواند به سهو یافت هر چند پیچ و تاب زند در کلام من

شود به موی شکافان خرده بین معلوم سخن شناسی هر کس ز انتخاب سخن

غم خود چه زهره دارد تا دست و پا برآرد چون خرده‌اش بسوزم گر خرده بین نباشد

دلم خیال دهانت چو در ضمیر آورد خروش بیخودی از عقل خرده بین برخاست

بلکه پیدا پیش چشم خرده بین چون خطای نقش بر دیبای چین