دریا دل

گر بحالم چشم دریا دل کند جودی رواست آب دیده سوز دلرا سود دارد اندکی

چو دارای دریا دل آگاه گشت که موج سکندر ز دریا گذشت

شاهنشه گردون خیم، لشکر کش انجم حشم دریا دل احسان شیم آن مایه امن و امان

دریا به خاک ره نفشاند گهر به مفت این اختراع دیدهٔ دریا دل من است

موج را صورت هستی نبود جز دریا دل مسافر چو شد از سینه زبان از ما نیست

دل به دریاکردگان را زورقی در کار نیست موج را بال و پر پرواز در دریا دل است

به کاوش نیست حاجت چشمه دریا دل ما را ندارد حاصلی ناخن به داغ ما رسانیدن

ابر دریا دل کند گل در گریبان خار را ای خوش آن چشمی که دارد ذوق زاری بیشتر

ساحل نجاتی هست ای غریق دریا دل تا خراج بستانی زین خلیج طوفانی

رخ بدسگال تو از آب دریا دل دشمن تو پر آذر چو مجمر

«در عهد سلطنت شاه عادل و دریا دل محمد شاه قاجار خلد الله ملکه مدی الا و الانصار فرمان فرمایی نایب الایاله فرهاد میرزا وفقه الله تعالی لما تحت و ترضی مقرب الخاقان ناظم الملک میرزا محمد علی خانی بلده جهرم را از طرح و تمام صواد در حلمی و غیر حلمی معاف داشت و هر کس هم بعد از سرکار معظم هر آینه بخواهد طرح و صادری به بلده جهرم حواله نماید. به اعنایت خدا و نفرین رسول خدا و غضب سایه خدا گرفتار شود. تحریراً فی غره شهر ذیحجه سنه ۱۲۵۷ مطابق اودئیل»