دامن کشان

او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود

هرکه گرید در هوای او چو ابر بر هوا دامن کشان آید همی

ای که می خندی چو گل بر سینه صد چاک من باش تا آن شاخ گل دامن کشان آید برون

دلم به کوی تو دامن کشان رود ترسم که سوی خانه گریبان چاک چاک برد.

گذشت از دل شبی دامن کشان زلف دراز او هنوز از دود تلخ آه، ریحان می توان چیدن

خاک را تأثیر آب زندگانی آمدی دوست گر دامن کشان بر خاک ما کردی گذر

جلوه کن دامن کشان بر کاینات تا از ایشان نی صفت ماند نه ذات

زیر پا دامن کشان زلف دوتای او ببین بر زمین افتاده چندین سر برای او ببین

یکروز میگذشتم دامن کشان ز چرخ آلوده شد به چشمه خورشید دامنم

کدامین شاخ گل دامن کشان زین بزم بیرون شد؟ که بوی گل به مغزم از چراغ کشته می آید