دمم

چند گویی سوز خود روشن کن ار داری زبانی چون نخیزد شعله تا کی دم دمم خاکستری را

یک نیم دمم از جهان به دست آمده بود وصلش به بهای جان به دست آمده بود

نیست زان شوخ، همه از دل پر خون من است هر دمم این همه خونابه که بر رو آید

گفتم که دمم چند دهی گفت چه دم گفتم گه غمت چند خورم گفت چه غم

سخت چون سنگ و سپهر غماز هر دمم بر جگر افکنده خدنگ

تا به کی این در زنم در باز کن با وصالت یک دمم دمساز کن

گر ندارم من در این اندوه کس هم دمم در عشق او اندوه بس

زهدفروش خودنما ترک ریا نمی‌کند هرچه فسون به او دمم هرچه فسانه خوانمش

چه دم زنم چو رسم با تو آن دمم باشد مجال آنکه کنم بر تو عرض صورت حال

هر دمم باغی فریب از رنگ و بویی می‌دهد در سموم‌آباد حرمان خوشه‌چینم کرده‌اند