خون فشان

چشم من بنگر چو ابر خون فشان ذرهٔ از بی نشانم ده نشان

که کند سرخ روی دین و دول گرنه تیغ تو خون فشان باشد

شاکرم دور از گل رویت ز چشم خون فشان منزلم از قطرهای خون او چون گلشن است

از سر بی قوتی و اضطرار همچو ابری خون فشان بگریست زار

چون با غم تو دل مرا تاب نماند در دیدهٔ خون فشان من خواب نماند

زین دو چشم خون فشان افتاد راز دل برون آری آری کل سر جاوز الاثنین شاع

پیوسته خیال خال خطش در دیده خون فشان مردم

کردم سلیم آخر، قطع نظر ز خوبان چون لاله داغ کردم، این چشم خون فشان را

خواب راحت شد از آن دیده که سوی تو فتاد خون فشان ماند نگاهی که به روی تو فتاد

تو ای گل وصف یار من مگر از باد بشنیدی که چون من پاره دل خونین درون و خون فشان هستی