خوش زبان

ماهرویی نشانده اندر پیش خوش زبان و موافق و دمساز

نامهٔ اقبال خوان زان که تویی خوش زبان کعبهٔ زوار را تو حجرالاسودی

سوسن خوش زبان بدید به گفت با رسول سحر جواب و سؤال

همه ریدکان دلبر و خوش زبان چو خورشید روی و چو مرجان لبان

عقل و هوش و جان و دل بربوده از صوفی رخش کی تواند گفت شعری خوش زبان لال او

اکنون چه حاصل از قفص تنگ روزگار کان طوطی شکرسخن خوش زبان برفت

برای مدح تو در بزم فطرتم گفتند که خوش زبان و سبکروح شوچو سارو، و قند

ای مر تورا گرفته بت خوش زبان زبون، تو خوش بدو سپرده دل مهربان ربون

با من چو خوش زبان بگشاد آن دهان تنگ گفتی که کردگار یقین برگمان نهاد

محروم گشته از گهر عقل جان تو معزول مانده از سخن خوش زبان تو