ذره پروری

ما زهر غم خوریم و تو می با شکر لبان ما جان دهیم و لعل تو در ذره پروری است

توکار هستی خود را به داغ عشق گذار که خور به از همه کس ذره پروری داند

آن پادشاه کز کرم و ذره پروری در پیش ذره ذره چو خورشید خوان گشاد

صغیر اگر طلبد مهر یار این نه عجب که ذره پروری از آفتاب میخواهد

با آن یتیم گشت در ذره پروری

تو ذره پروری آموز کافتاب فلک ز ذره پروریش جا به چارمین فلک است

نه هر مهی که ز برج جمال طالع شد چو آفتاب خطت ذره پروری داند