دینهم

وَ حِیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ، قال الحسن البصریّ: حیل بینهم و بین الایمان و التّوبة و الرّجوع الی الدّنیا، کَما فُعِلَ بِأَشْیاعِهِمْ ای اهل دینهم و موافقیهم من الامم الماضیة حین لم یقبل منهم الایمان و التّوبة. فی وقت البأس، إِنَّهُمْ کانُوا فِی شَکٍّ مُرِیبٍ ظاهر الشرک.

یومئذ یوفّیهم اللّه دینهم الحق و یعلمون ان اللّه هو الحق المبین (۲۵)

لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیِّناتِ، ای ارسلنا الانبیاء بالمعجزات الدالة علی صدقهم فی دعوی النبوة وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْکِتابَ ای مع الانبیاء الکتب التی یتضمن مصالح دینهم و دنیاهم یعرف منها مائة کتاب و اربعة کتب.

وَ یَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ، ای یکون الطاعة و العبودیة للَّه، و لا یکون مع دینهم کفر فی جزیرة العرب.

ای شه گلگون قبا بنگر بجیحون کز ثنات خویشتن را مالک دینهم و افسر ساخته

و عمر رضی الله عنه همی گوید که رسول (ص) گفت، «توبه کنید که من روزی صد بار توبه می کنم». و گفت، «هیچ آدمی نیست که نه گناهکار است، ولیکن بهترین گناهکاران تایبانند». و گفت، «هرک از گناهی توبه کند همچون کسی بود که اصلا گناه نکرده است». و گفت، «توبه از گناه آن است که هرگز با سر آن نشوی». و گفت، «یا عایشه! این که خدای تعالی می گوید، «ان الذین فارقوا دینهم و کانوا شیعا لست منهم» اهل بدعت اند و هرکه گناه دارد وی را توبه است مگر مبتدع را که ایشان را توبه نیست، من از ایشان بیزارم و ایشان از من».