دویت

دستم بتیغ قهر قلم باد از دویت جز نام اشرفت بود ار زیب دفترم

تا گشادم چون دویت از بهر مدح تو دهن چون قلم فر توأم چیره‌زبانی می‌دهد

کما نگشای وکش چو ماه و خورشیدت دویت دارو سلیحی چو تیر و بهرامت

هم خون ز درد سوخته شد در دل دویت هم کلک را گداخته شد مغز استخوان

ای قلمت با دویت ، طوطی و هندوستان پیش زبان تو تیغ، هندوی جان برمیان

هست در کار کلک و شغل دویت عطلت دیگ و عزلت هاون

بسی روزست تا چرخ از شب و روز همی سازد دویت آبنوست

گفت: بو بکر حصیری را و پسرش را خلیفه‌ با جبّه‌ و موزه بخانه خواجه آورد و بایستانید و عقابین‌ بردند، کس نمیداند که حال چیست، و چندین محتشم بخدمت آمده‌اند و سوار ایستاده‌اند که روز آدینه است، و هیچ کس را بار نداده‌اند مگر خواجه بو نصر مشکان که آمد و فرود رفت‌ . و من که بو الفضلم، از جای بشدم‌، چون بشنیدم، که آن مهتر و مهترزاده را بجای من ایادی‌ بسیار بود، و فرود آمدم و درون میدان شدم [و ببودم‌] تا نزدیک چاشتگاه فراخ‌، پس دویت و کاغذ آوردند و این مقدار شنیدم که بو عبد اللّه پارسی‌ برملا گفت که خواجه بزرگ میگوید «هرچند خداوند سلطان فرموده بود تا ترا و پسرت را هر یکی هزار عقابین‌ بزنند من بر تو رحمت کردم و چوب بتو بخشیدم، پانصد هزار دینار بباید داد و چوب باز خرید و اگر نه فرمان را بمسارعت‌ پیش رفت، نباید که‌ هم چوب خورید و هم مال بدهید.» پدر و پسر گفتند: فرمان‌برداریم، بهرچه فرماید، اما مسامحتی‌ بارزانی دارد که داند که ما را طاقت ده یک آن نباشد. بو عبد اللّه بازگشت و میآمد و میشد تا بر سیصد هزار دینار قرار گرفت و بدین خط بدادند، و فرمان بیرون آمد که ایشانرا بحرس‌ باید برد، و خلیفت شهر هر دو را بحرس برد و بازداشت. و قوم بازگشت، و استادم بو نصر آنجا ماند بشراب. و من بخانه خویش بازآمدم.

هر که دارد چون دویت اندر دل از تو غالیه چون قلم قط سر و قطع مفاصل یافته

تا زبان قلم سیاه بود در دهان دویت نم باشد