دوشینه

در خرابات آمدم دوشینه هنگام سحر جمله را دیدم ز مستی گشته از خود بیخبر

از تفرقه هجر تو در حلقه جمع از بس که فشاندم اشک دوشینه چو شمع

خوش است میکده، ساقی، به روی همنفسان ز جام ساقی دوشینه جرعه ای برسان

تا درد ترا پیش مسیحا گویند دوشینه بچرخ رفت آه همه کس

دوش بودیم ز وصل تو چو قدسی محروم هست تا روز جزا حسرت دوشینه ما

فرخنده هاتفی‌م به گوش این نوید گفت دوشینه چون ز خواب غمم دیده بازگشت

دیروز توانگری زر اندوخته بود دوشینه بدهر آتش افروخته بود

صبح برخاست به بوی تو صبا پنداری که ز بیماری دوشینه سبکتر شده است

بست بمن در شب دوشینه عهد از چه ببست وز چه رو بر شکست

عذر دوشینه خواستم امروز توبه کردم اگر گنه کردم