دوستگانی

باده خاص محبت کی به نامحرم رسد محرمان را دوستگانی از قفای هم رسد

تا خط بغداد ساغر دوستگانی خورده‌ام دوستان را دجله‌ای در جرعه‌دان آورده‌ام

در چنین بزم با چنین ساقی دوستگانی سپردن جانست

که شد از عدل شاه شاه تبار گرگ با میش دوستگانی خوار

ز فرط دوستی هر بار اگر یادیش فرماید به شرط دوستگانی یاد فرمودست این بارش

وین دوستگانی از اثر لطف پادشاه اندوه دشمنان تو بی مر کند همی

هر کسی گوید شرابی خورده‌ام از دست دوست پادشه با هر گدایی دوستگانی کی خورد

ز دست دوست خواهم دوستگانی چه باشد خضر و آب زندگانی

کسی را چو من دوستگانی چه باید که دلشاد باشد بهر دوستگانی

بدین شمشیر و این مرکب که یار دوستگانی شد همی نصرت بود جفتش، همی دولت بود یارش